sábado, 27 de octubre de 2007

Smog - Back in School | Volviendo.

Bueno, creo que vuelvo, con permiso del trabajo, los estudios, mis locuras, ... Os dejo este aperitivo, esta poesía cantada. Es Smog, un tejano que escribe unas letras desnudas y sinceras para mí (éste su myspace).

Espero que os guste.
raull.




(Para escuchar la canción en Divshare pulsa aquí)


I saw you standing there
Te vi allí de pie
With your hand in his hair
Con tu mano en su pelo
And his hand in
Y su mano en
Your back pocket
Tu bolsillo de atrás
I couldnt help but stare
No pude hacer otra cosa más que mirar fijamente

I wanted to tell you
Quería decirte
That i was back in school
Que estaba de vuelta en la escuela
But in the dark of the club
Pero en la obscuridad del club
I knew it wouldnt carry much weight
Supe que no tendría mucha importancia
Well, i'm trying to learn your language
Bueno, estoy intentando aprender tu lengua
I'm trying to learn your language
Estoy intentando aprender tu lengua

I came to your party empty-handed
Vine a tu fiesta con las manos vacías
I came to your party, uninvited
Vine a tu fiesta sin haber sido invitado
I came to your party, a headstart on the drinking
Vine a tu fiesta, con ventaja en la bebida

I wanted to tell you
Quería decirte
That i was back in school
Que estaba de vuelta en la escuela
But in the chit-chat, chit-chat should that...
Pero con la chachara, la chachara debió de…
Well, i'm trying to learn your language
Bueno, estoy intentando aprender tu lengua
It's like a fly learning how to bark
Es como una mosca intentando aprender a ladrar
I'm trying to learn your language
Estoy intentando aprender tu lengua
It's like a fly learning how to bark
Es como una mosca intentando aprender a ladrar


That smile on your face
Aquella sonrisa en tu cara
That smile on your face
Aquella sonrisa en tu cara
That smile on your face
Aquella sonrisa en tu cara
I try to erase
Traté de borrar
That smile on your face
Aquella sonrisa en tu cara

But a kiss was not the answer
Pero un beso no fue la respuesta
A kiss was not the answer
Un beso no fue la respuesta
A drunken kiss was not the answer
Un beso borracho no fue la respuesta

martes, 16 de octubre de 2007

Calles y alientos

Sangre, sudor, vísceras, asco y vida-muerte








Todo se funde para renacer

miércoles, 3 de octubre de 2007

Un millón de vacas. Manuel Rivas (Escolma)

(para todos, en especial a Pilar)


Non ía de negro senón cun vestido estampado azul e branco e levaba sobre os ombros un chal da color da prata vella, como prolongación dos cabelos. Fíxome sinal de stop desde a sombra da marquesina e, cando me detiven, asomou con resolución pola xanela do auto uns ollos de curuxa con gafas de cuncha.

¿E logo irá para Vigo, ou non?

Preguntouno coma se realmente non houbese outro sitio a onde poder ir. Gracias, neniño, déchesme a vida, dixo despois de acomodarse no asento e retocar o pelo coas mans. Na radio daban os sinais horarios das cinco da tarde e logo soou a sintonía do informativo. Allea ó son intruso que se interpuña entre os dous, explicou de seguida que perdera o coche de liña e que tiña vez no médico. A esta idade non che temos máis que achaques, neniño, ser vello éche unha desgracia. En Galicia, dicía o locutor, hai aproximadamente un millón de vacas. Que va, señora, díxenlle eu por cortesía, non diga iso. Parvadas, dixo ela, pensan que somos parvos, ¡un millón de vacas!, pasan o día dicindo parvadas. Apaguei a radio e virouse cara a min con rostro satisfeito. Nada do que din é certo, neniño, nada do que din é certo.

Preguntoume que onde vivía e respondinlle que non sabía moi ben. Ando de aquí para aló. Ela sorriu. Os mozos sodes un caso. Eu vivín en Madrid. ¿Coñeces Madrid? Ata hai moi pouco vivín en Madrid. Teño un fillo alí, marchou a traballar e alí casou, Un día apareceu na casa, en Soutomaior, eu estaba pelando nas patacas e díxome anda mamá, colles as cousas e véste comigo. E díxenlle eu pero neniño, e que fago cos animais, e coa casa, ¿quen vai coidar da casa? E el díxome mira mamá, xa haberá quen coide dos animais, deixámosllos ós veciños, e a casa, a casa ninguén a leva. E así foi. Funme para Madrid.

¿E gustoulle Madrid?

¿Que?

¿Gustoulle Madrid?

Moito. Gustoume moito.

A vella revolvía no bolso e sacou un pequeno espello e unha barra de labios.

Gustoume moito, dixo despois do arreglo. Pero non podía durmir. O meu fillo vivía nun piso, un pisiño, pero estaba ben. En fin, podía pasar. A nora é unha xoia. Eu sempre quixen que buscase unha moza da terra, pero, en fin, casou alí, e dígolle que a rapaza é unha maravilla, moi delgadiña, iso si, pero moi xeitosa. Non me deixaba tocarlle a nada. Nin fregar os pratos me deixaba. Tú mamá -chamábame mamá-, a descansar que ya has tenido bastantes trabajos. Eu, miña filla, como todo o mundo. Que no mamá, que te sientes. Pero, ai neniño, o que non podía era durmir. As paredes sonche de papel. No piso de arriba tiñan un crío, unha criaturiña que, claro, poñíase a chorar. Xusto enriba miña tiña o berce. ¿Queres crer que os desgraciados dos pais non se levantaban para acariñalo? Noite tras noite, e o crío chorando coma unha víctima ata que calaba de cansancio, meu pobre. A min comíanme os demos. Un día encontrei no portal á nai e díxenllo, por estas que llo dixen. Díxenlle que se non tiñan alma, deixar chorar así á criatura. ¿A que non sabes o que me contestou a descarada? Usted métase en lo suyo. Iso foi o que me dixo, mala chispa a confunda. Pero o peor non foi iso.

Mireina de esguello, Tiña os beizos apretados e refregaba as mans.

O peor foi que iso mesmo me dixo a miña nora. No son cosas suyas, mamá, cada uno vive su vida. Aquela noite o neno volveu chorar. A min comíanme os demos. Así que marchei. ¿Que lle parece? Marchei ó día seguinte.

Baixando polo Meixueiro, recortábase no fondo a silueta caótica de Vigo, coma unha descoidada medianeira no paraíso da ría.

¿Vai á Residencia?

Non, non. Déixame á entrada que xa eu me arreglarei.


Se quere, achégoa ó médico; teño tempo abondo.

Volveuse a negar, pero cando parei o coche no semáforo da plaza de España púxome unha man enriba do xeonllo e arrimouse como para dicirme unha confidencia. ¿Sabes onde está a Nova Olimpia? Quedei sorprendido, pero díxenlle que si. Si, creo que si. Pois déixame alí. Hoxe hai baile da tercera edá. ¿Sabes? Cando volvín de Madrid, botei un noivo.

¿E non será médico?

¡Non, que va!, dixo ela chorando de risa.