Verbas galegas para Raull, Hôichi, Pilar e Raquel.

Non pretendo máis que mostrarvos algo da miña terra. Cada un síntese parte da súa, máis alá de fundamentalismos inútis e aillantes, de nacionalismos...cada un sinte a súa, entende a súa e síntese parte das de todos.

Temos os galegos sona de desconfiados e fríos; non creo que fríos, somos lentos, só iso. Desconfiados tampouco, simplemente somos un pobo acostumado a que nos quiten, a aceptalo, a loitar pouco...por medo. Xa dicían os celtas que era difícil ser amigo dun galego, por seres un proceso lento, pero que isa amizade era eterna.

Dame moita vergoña mostrarvos o que teño escrito en galego (fareino nun futuro) por iso hoxe dedícovos estas fermosas verbas de todo un símbolo da nosa literatura, da gran e feble Rosalía, acompañada de Lúar na Lubre.


(é certo, chove en Santiago....cidade na que a chuvia é arte e o sol poesía....estades todos convidados)






Cando penso que te fuches,
negra sombra que me asombras,
ó pe dos meus cabezales
tornas facéndome mofa.

Cando maxino que es ida,
no mesmo sol te me amostras,
i eres a estrela que brila,
i eres o vento que zoa.

Si cantan, es ti que cantas;
si choran, es ti que choras;
i es o marmurio do río,
i es a noite, i es a aurora.

En todo estás e ti es todo,
pra min i en min mesma moras,
nin me abandonarás nunca,
sombra que sempre me asombras.

Rosalía de Castro.